Ronde van Göteborg: Een halve marathon in Göteborg met een een behoorlijk zwaar parcours. Nu komt er een hitte bij! Geen zweed heeft vooraf de mogelijkheden gehad om te trainen in temperaturen rond de 26 graden. In de zon liep het kwik natuurlijk veel hoger op. James en ik waren geplaatst in de startgroup die 2½ uur na de start van de wedstrijdlopers weg geschoten zou worden. Daarom keken, we in de schaduw, op de tribune van het rustieke sportarenaatje "Slottskogsvallen" naar de finish van de eerste startgroepen voordat we zelf moesten starten.
Terwijl Sammy Kirui uit Ethiopie, het trajekt in recordtempo (01:01:10) had afgeraffeld, bleek de zweedse elite gemiddeld 6 minuten boven hun verwachte tijd uit te komen. Iets later finishten de eerste goede amateurs. In een klein half uur tijd waren er minimaal 10 ervaren lopers die, door de hitte bevangen, ineenstortten bij het zien van de finish en over de finishlijn moesten worden gedragen. Dit gebeurde door andere lopers of door vrijwilligers. De vrijwilligers hadden er zelfs speciale brancards op fietswielen voor. 
Er waren ook lopers die de finshlijn haalden en daarna instortten. Als publiek kon je "instorters" vooraf herkennen aan bepaalde kenmerken in hun loopstijl: Hoofd schuin omhoog, bovenlichaam naar achter, benen die ongecontroleerd als een soort van rubber ledematen zonder kracht, zwalkten in een voorwaardse richting. Het beloofde dus, vooraf al, een zware race te worden!
De start ging voorspoedig. Wel was er weinig zuurstof in de lucht; niet ideaal voor en astmapatientje. Tegen de hitte werd (bovenop de al vooraf goede voorbereiding met het eten en het drinken) uit voorzorg bij elke waterpost gedronken en een beetje gekoeld. Toch was al snel was duidelijk dat het doel van 01:45 u. niet gehaald zou worden. Halfweg bleek dat, zelfs met wat verval, een tijd van 01:50 u. nog binnen de mogelijkheden lag.
Bij de 15 km verversing was James even uit zicht en toen openbaarden zich plotseling enigzins karakteristieke symptomen die ik voor de start tot mij had genomen: Het hoofd schuinomhoog, bovenlichaam naar achter en benen die rubberachteig begonnen aan te voelen. STOP! Wat wil ik: Finishen. Wat te doen; gewoon wandelen naar de volgende post, water drinken, verkoeling onder de waterslang zoeken. Uiteindelijk werd er iets meer dan 2 km gewandeld. Al wandelend haalde ik een jongedame met "instort" symptomen ondanks dat zij deed verwoede pogingen om hard te lopen. Ze was niet blij dat ik haar voor haar eigen bestwil begeleidde naar de eerst volgende verzorgingspost, op een stoel dirigeerde en de e.h.b.o informeerde. Na iets meer dan twee kilometer wandelen, kon er weer langzaam gejogd worden. De laatste kilometer werd weer normaal hardgelopen. Een ervaring rijker werd er gefinisht in de tijd van 02:01 u (langzaamste tijd ooit). James finishte in 01:54; een acceptabele tijd tot verhouding met het doel, ervanuitgaand dat de zweedse elite er gemiddeld 6 minuten langer over deed.
Achteraf bleken er honderden lopers bezweken te zijn door de hitte. 61 moesten opgenomen worden in het ziekenhuis en er lagen 's avonds nog 5 op de intensive care (vandaag nog 2 in kritieke toestand). Een man in ons reisgezelschap ondervond "de instort verschijnselen" pas enkele uren nadat hij de finishlijn had gepasseerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten