Zo'n twee weken geleden vroeg één van L's vriendin aan haar: "Is het mogelijk om in één jaar door te trainen om na de halve marathon in Göteborg in mei ook de marathon van Amsterdam in Oktober kan lopen. "Moet je W. vragen" zei L,"en als je het leuk doet zegt ie vast dat ie 'm ook loopt."
"Kan je wel" zegt W. (ze nu traint 5-6 keer per week) W. denkt zelf: "Alle pijntjes zijn zo'n beetje weg, het is leuk om weer een doel te hebben om de hardlooptraning weer op pijl te brengen, dit jaar zomaar 1:45 u op de halve neergezet, het is in A'dam", kijkt naar de enthousiaste blik in haar ogen en zegt: "dan denk ik dat ik 'm ook ga lopen." "Leuk", zegt ze, "Doen hè, maar je kan je nog niet aanmelden"!
Dus trainen maar ...
Laatste twee weken een aantal keer 's avonds op het verlichte wandelpad in het bos achter ons huis gelopen en vandaag was het tijd voor de eerste "grotere" bosronde.
Het is heerlijk trainingsweer: acht graden, beetje mistig, met fijne regen. Even wachten tot de satelieten contact hebben met de GPS en start. Op het eerste stukje op het wandelpad worden twee paartjes op leeftijd ingehaald en op het 11 km bospad wordt een jager begroet en één van de twee plaatselijk vrouwelijke hardloopikonen (
haar trainingsschema); nul auto's. Het ruikt herfst, de weeïge geur van ontbindende natte bladeren, de notige geur van dennenaalden, de zware geur van net omgezaagde bomen en hier een daar de penetrerende geur van teritorium afzettend wild. Groepje zangvogels vliegen van jonge aanplant in beschermende dennen, een groene specht vliegt tetterend verder weg van het pad. Heerlijk weg, maar toch dichtbij.
Bosloopje
...het mooie gemiddelde is een opsteker.